۱۹ اسفند ۹۷
عصر ایران؛ محسن ظهوری ـ کودکان به والدین خود اعتماد دارند، به نزدیکان والدین خود نیز اعتماد می‌کنند. ناچار به این کارند. برای همین هم هر نوع سوءاستفاده‌ای از این اعتماد، مصداق بارز کودک آزاری است. اینکه برای شوخی و خنده آن‌ها را آزار دهیم، در مقابل‌شان الکل یا مواد مخدر مصرف کنیم، آن‌ها را در مکان‌های ترسناک بگذاریم یا در خانه تنها بمانند، مسخره‌شان کنیم یا با داروهای خواب‌آور آرام‌شان کنیم، چیز جز کودک‌آزاری نیست.
کودکان نیاز به مکان امن برای زندگی دارند. احساس این امنیت، ارتباط مستقیمی به کیفیت زندگی آن‌ها در آینده دارد. هر چیزی که برای آن‌ها حس امنیت را از بین ببرد، کودک آزاری است. مشاجره و دعوا در حضور کودکان به شدت به این حس امنیت ضربه می‌زند. طرد کودک، اخراج او از منزل، کتک زدن و تنبیه جسمی کودکان، سوءاستفاده جنسی از آن‌ها و نبود شرایط درست برای خواب مفید در شب، می‌توانند کودک را در منزل دچار حس ناامنی کند.
از طرفی کودکان نیاز به محبت و توجه دارند. این نیاز اگر در کودکی برآورده نشود، اثر عاطفی نامطلوبی بر آینده او می‌گذارد. پس به کودکان‌مان اجازه گریه کردن بدهیم و از کنترل احساسات‌شان جلوگیری کنیم. با آن‌ها ارتباط چشمی داشته باشیم و به حرف‌هایشان گوش بدهیم. در حضور دیگران سرزنش و ملامت‌شان نکنیم و هیچ فرصتی را برای به آغوش کشیدن فرزندان‌مان از دست ندهیم که محروم کردن کودک از آغوش گرم هم مصداق بارز کودک آزاری است. شاید تا امروز بسیاری از مصادیق کودک آزاری را نمی‌شناختید و ناخواسته کودک خود را آزار داده‌اید، ولی پس از شنیدن و دیدن این گزارش، این بهانه از شما سلب شده است. با کودکان خود مهربان باشیم، راه دیگری نیست.
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر